سلام...
توفيقي بزرگ، حالي بي قرار، دلي شوق زده و چشم هايي خيس انتظار اين روزها نصيب شده که نمي دانم با کدوم سجده شکر و کدوم جملات روزهاي باقي رو سپري کنم.
رسم قشنگيه که هر وقت مي خوايم بريم سفر، دوستان رو ياد مي کنيم و ازشون حلاليت مي طلبيم.
اگه عمري باشه و سعادت باشه اول هفته راهي شهر معدن انوار زاهره ي وجه الهي، نجف اشرف هستيم تا همه آرزوها رو در آغوش گرم صاحب بزم و بارگاه سبز علوي برآورده ببينيم و از آنجا به همراه خيل عظيم عاشقان و دلدادگان حسيني پياده عازم کوي پير عشق و سرسپردگي شويم. با همه حقارت و کوچکي مون، حتما نائب الزياره و دعا گوي همه دوستان خواهيم بود انشاءالله...
چشماي اشک بارمون را، دل بي قرارمون را، قدم هاي پر خطامون را دعا کنيد... حتما.